เก่งที่สุด ดีที่สุด สำคัญที่สุดฯลฯ
และ พอรู้ตัวก็พยายาม อย่าง 'ที่สุด'
เพื่อขจัดความรู้สึกต้องที่สุดเหล่านั้น
จนในที่สุด ก็ไม่สุดสักที ..."
(credit: Namoo Suksan)
เป็น status ที่โดนใจฉันมากจริงๆ
ในช่วงที่หัวใจอยู่ในภาวะ turbulent มากๆ อย่างวันนี้
ปกติ ถ้าฉันอยู่ข้างนอก ต้องทำงาน หัวใจฉันจะนิ่งกว่า เมื่อเทียบกับต้องอยู่คนเดียว ไม่มีอะไรทำ
ข้างในจะสั่นสะเทือนเยอะมาก
เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่กลับเข้าไปในตัวเอง
และพยายามทำให้โลกภายในของตัวเองอยู่ในสภาวะคงที่ "ที่สุด" นิ่ง "ที่สุด"
แต่...มันทำไม่ได้ไง...
ฉันนึกถึงที่พี่คนหนึ่งแชร์ให้ฟัง เรื่องความทุกข์จากการ "แบกภาพลักษณ์"
ข้างนอกที่คนอื่นมองว่าดี แต่ข้างในมันเจ็บช้ำและต้องอดทนเหลือแสน
จะร้องบอกใครก็ไม่ได้
ข้างในฉันเชื่ออยู่ลึกๆ ว่า
วันหนึ่งที่ความทุกข์มันถึงจุดต่ำสุดของกราฟพาราโบลา
เขาจะโยนภาพลักษณ์นั้นทิ้งไปในตอนสุดท้าย
แต่โยนทิ้งไปแบบไหน อันนี้ก็สุดจะคาดเดา
ความทุกข์ของฉันขี้ประติ๋วมาก เมื่อเทียบกับของเขา
แต่มันก็ทำให้ฉันกลับมาถามตัวเองว่า
ฉัน "แบกภาพลักษณ์" อะไรไว้อยู่หรือเปล่า
มันแน่อยู่แล้วล่ะ!!
ฉันก็อยากให้คนอื่นเห็นว่าฉันดี อยากให้คนอื่นยอมรับ
เพราะฉันก็ดันมีความเชื่อ (ที่ผิดๆ) ว่า "ถ้าฉันดี คนอื่นถึงจะรักฉัน"
ยิ่งกลัวสูญเสียความรัก ยิ่งต้องพยายามที่จะดี
พยายามอย่าง "ที่สุด" ที่จะทำให้ดี "ที่สุด"
มันทั้งเหนื่อย และเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
และสุดท้าย มันเป็น "หลักประกัน" ให้เราได้จริงหรือเปล่า
โลกนี้มันแปรเปลี่ยนไปเสมอ ไม่มีอะไรแน่นอน บางครั้งก็คาดเดาไม่ได้
ความสุขจริงๆ ของคนเรา มันอยู่ที่ไหน
--------------------------------------------------------------------
ช่วงที่ผ่านมา ที่ฉันไปหาหมอแพทย์แผนไทยประยุกต์ และให้หมอนวดกดจุดให้
ปรากฏว่า ตรงบ่าของฉันแข็งและตึงมาก กดทุกครั้งจะเจ็บจี๊ดขึ้นไปจนถึงที่หัว
ตอนแรกฉันคิดว่า มันเกิดจากที่ฉันประสบอุบัติเหตุ เล่นสกีแล้วล้มหัวฟาดพื้นเมื่อปลายปีที่แล้ว
แต่ปรากฏว่า จนบัดนี้ ก็ยังไม่หาย...
เพราะฉะนั้น...มันไม่ใช่แล้วล่ะ
มันเป็นอาการที่เกิดขึ้นจากการสะสมมาเป็นเวลานาน โดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลย
เมื่อ 2-3 วันก่อน ได้มีโอกาสอ่านบทความเรื่อง
"12 Types of Pain that are Directly Linked to Emotional States"
(http://www.davidwolfe.com/12-types-of-pain-linked-to-emotional-states/)
เจ้าของบทความได้เขียนเอาไว้ว่า
อาการปวดที่บ่าอาจจะเป็นสัญญาณว่า
คนคนนั้นแบบภาระทางอารมณ์ไว้มาก (carrying heavy emotional burden)
หรือโดยทั่วไปคือ แบกทุกอย่างเอาไว้คนเดียว
ควรจะแบ่งเบาไปให้กับครอบครัวหรือเพื่อนที่ไว้ใจได้บ้าง
เฮ้อ...นะ...
ช่วงหลายปีที่ผ่านมา ฉันเลือกที่จะเก็บทุกสิ่งไว้กับตัว
ประการแรก ฉันไม่อยากโยนภาระนี้ไปให้กับใคร การรับมือกับภาวะทางอารมณ์ของฉันไม่ใช่เรื่องง่าย
ประการที่สอง ไม่ใช่ว่าทุกคนที่จะเข้าใจฉัน หรือช่วยฉันได้
ประการที่สาม ต่อให้อยากจะพูดแค่ไหน ก็ไม่แน่ใจว่าคนฟังเขาพร้อมที่จะรับฟังหรือเปล่า
อีกประการที่นึกได้ ประการที่สี่...
ฉันอยากปฏิสัมพันธ์กับผู้คน ด้วยสภาวะทางอารมณ์ที่มั่นคงที่สุด
ฉันจึงเลือกที่จะปกปิดมันเอาไว้ ซ่อนความสั่นไหวไว้ภายใน
ยิ่งกับคนที่พิเศษเท่าไหร่ ฉันยิ่งพยายามซ่อนความรู้สึกไว้มากเท่านั้น
ทั้งความรัก ความโกรธ ความกลัว ความเศร้า ความเสน่หา ฯลฯ
เพราะหากเปิดเผยมันออกมาจนหมด ฉันก็อาจจะสูญเสียความสัมพันธ์ที่มีค่าของฉันไป
ถึงตอนนี้ น้ำตาของฉันไหลไม่หยุด.............
ได้แต่หวังว่า สักวัน ฉันจะวาง "ภาพลักษณ์" บางอย่างลงได้เช่นกัน...
FB Fanpage: https://www.facebook.com/tenravipanblog/
Blogger: http://tenravipan.blogspot.com/
Twitter: https://twitter.com/tenravipan
Google+: https://plus.google.com/109907586945597973785
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น