ที่ผ่านมา ฉันมองเห็นคนอื่นเป็นพระจันทร์เต็มดวง
ส่องแสงสว่างสวยงามบนท้องฟ้า และเห็นตัวเองเป็นเพียงเงามืดที่ต้อยต่ำ สวยงามสู้เขาไม่ได้
แต่ฉันกลับลืมไปว่า พระจันทร์ที่สวยงามนั้น ด้านหลังของมันก็มีเงามืดและผิวตะปุ่มตะป่ำซ่อนอยู่
แต่ฉันไม่เคยมองเห็น
ขณะเดียวกัน แท้จริงแล้วฉันก็เป็นพระจันทร์เต็มดวงที่สวยงามเหมือนคนอื่นเช่นกัน
เพียงแต่ฉันโฟกัสด้านมืดมากเกินไป จนมองไม่เห็นความสว่างของตนเอง
แล้วอะไรกันนะ ที่เป็นความสว่างของฉันที่ส่องสว่างให้กับผู้คน?
ใช่แล้ว ฉันเข้าอกเข้าใจความทุกข์ของผู้อื่น เห็นอกเห็นใจพวกเขา
มีจิตเมตตาและอ่อนโยน ฉันเชื่อว่าเนื้อแท้ของฉันก็เป็นเหมือนแสงจันทร์ที่เย็นนวลตา
ไม่แสบร้อนเหมือนดวงตะวัน สำหรับฉันแล้ว คุณค่าในชีวิตของฉันคือการได้ช่วยเหลือผู้อื่น
โอบอุ้มพวกเขา เป็นแสงสว่างที่ส่องในความมืดจนกว่าพวกเขาจะพบทางออก นอกจากนี้ฉันยังเป็นคนจริงใจ
ซื่อสัตย์ ปรารถนาดีกับผู้อื่นเสมอ
แล้วทำยังไงฉันถึงจะสามารถยืนยันคุณค่าในตัวเองได้นะ?
หากฉันทำตัวไม่น่ารัก หากคนเห็นด้านมืดของฉัน เขาจะยังรักฉันอยู่ไหม?
แม้สุดท้าย นีล อาร์มสตรอง จะขึ้นไปเหยียบดวงจันทร์
แล้วพบว่าดวงจันทร์เป็นเพียงดาวเคราะห์น่าเกลียดดวงหนึ่ง แต่ผู้คนก็ไม่ได้คลายความหลงใหลในพระจันทร์ลง ยังเลือกที่จะชื่นชมด้านสว่าง ไม่ใช่ด้านมืด
ฉันเองก็ควรเลือกที่จะชื่นชมด้านสว่างของตัวเองมากกว่าไปโฟกัสด้านมืดเช่นกัน
ฉันมักพูดเสมอว่า "ฉันเป็นผู้หญิงที่หลงรักดวงจันทร์" และตอนนี้ฉันก็รู้สึกตกหลุมรักตัวฉันเอง
ฉันรู้สึกถึงความอ่อนโยนของพระจันทร์ในตัวฉัน จนอยากจะโอบกอดไว้ด้วยความอบอุ่น
月亮代表我的心 พระจันทร์แทนใจฉัน ^^
FB Fanpage: https://www.facebook.com/tenravipanblog/
Blogger: http://tenravipan.blogspot.com/
Twitter: https://twitter.com/tenravipan
Google+: https://plus.google.com/109907586945597973785
Blogger: http://tenravipan.blogspot.com/
Twitter: https://twitter.com/tenravipan
Google+: https://plus.google.com/109907586945597973785
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น