โดยเฉพาะรูปที่สาม เป็นการ selfie ด้วยกล้อง iPhone
ใช่ค่ะ!! คนตาบอดเป็นคนถ่ายจริงๆ!!
เมื่อวานนี้ได้มีโอกาสไปงานนิทรรศการภาพถ่าย "๙ ปิดตา เปิดใจ ให้โอกาส: ผลงานถ่ายภาพของนักเรียนในโลกมืด" ซึ่งเป็นผลงานการถ่ายภาพจากนักเรียนผู้พิการทางสายตา 244 คนทั่วประเทศจากโรงเรียนสอนคนตาบอด 13 โรงเรียน ในหัวข้อ "รูปที่มีทุกบ้าน"
สิ่งแรกที่ทำให้ฉันเห็นแล้วทึ่งก็คือ ลักษณะรูปถ่ายเหมือนรูปที่ถูกถ่ายโดยคนปกติ เป็นรูปที่สวยงาม positioning ดี และหลายๆ รูปก็เต็มไปด้วยเรื่องราว อารมณ์ ความรู้สึก
พวกเขาทำกันได้อย่างไร?!!?
โชคดีที่ฉันมีโอกาสได้ให้น้องนักเรียนตาบอดคนหนึ่งลองถ่ายรูปให้กับฉัน ก่อนอื่นเขาต้องรู้ก่อนว่ามีในภาพมีคนทั้งหมดกี่คน จากนั้นก็ยืดแขนมาสัมผัสไหล่ของผู้ถูกถ่ายเพื่อกะความสูงและระยะห่าง จากนั้นก็ถอยหลังและนับก้าวเพื่อให้ได้ระยะห่างที่เหมาะสม แล้วจึงนับ 1 2 3 เหมือนคนทั่วไปก่อนกดชัตเตอร์ลงบนกล้องคอมแพคที่มีรูรับแสงขนาดใหญ่ เพื่อให้มั่นใจว่าพวกเขาจะสามารถเก็บทุกองค์ประกอบของภาพลงเฟรมได้ทั้งหมด
ฉันได้คุยกับพี่ต๋อย สมศักดิ์ ลาภานันท์ หนึ่งในอาสามัครที่ทำกิจกรรมร่วมกับคนตาบอด ฉันถามพี่ต๋อยว่า ในเมื่อเด็กๆ เขาไม่มีโอกาสมองเห็นภาพที่ถ่าย แล้วเขาจะมีความสุขได้อย่างไร
สิ่งที่ฉันสรุปได้จากพี่ต๋อยก็คือ...
ความสุขแรกของเขา เกิดจากการได้ทำสิ่งใหม่ๆ ที่ไม่เคยทำมาก่อน นับตั้งแต่ที่พวกเขาได้สัมผัสกล้องครั้งแรก เรียนรู้เรื่องทิศทางการถ่ายภาพจากการฟังเสียง ทิศทางของแสงจากความร้อนที่สัมผัสผิว จับวัตถุที่ต้องการถ่ายภาพเพื่อกะระยะห่าง การมีจินตนาการ และเสียงของชัตเตอร์ที่นำมาซึ่งประสบการณ์แปลกใหม่ของพวกเขา
ภาพที่ถูกอัดออกมา แม้พวกเขาจะมองไม่เห็น แต่อาสาสมัครจะช่วยพวกเขาทบทวนเรื่องราว "ภาพนี้ถ่ายที่นี่ๆ จำได้ไหม" พวกเขาจะลูบคลำภาพเหล่านั้นพลางเล่าประสบการณ์ที่พบเจอให้เพื่อนหรือญาติพี่น้องฟัง หรือเขียนออกมา
สำหรับพวกเขา ความสำคัญไม่ได้อยู่ที่ความสวยงามของภาพถ่าย แต่มันคือความสุขที่ได้ลงมือทำ และมีความทรงจำที่สวยงาม
พวกเขาทำในสิ่งที่ไม่มีใคร (โดยเฉพาะคนปกติ) คิดว่าคนตาบอดจะทำได้ มันคือการข้ามเส้นความเชื่อบางอย่าง ซึ่งเมื่อทำได้แล้ว พวกเขาก็จะเกิดความชื่นชม รัก และความภาคภูมิใจในตัวเอง และเมื่อเขาเอากลับไปบ้าน แน่นอนว่าคนที่บ้านจะต้องประหลาดใจในสิ่งที่พวกเขาทำ และภูมิใจในตัวเขาอย่างยิ่ง
กิจกรรมนี้ยังเปิดโอกาสให้เขาได้เปิดโลกภาพนอก นอกเหนือจากการอยู่แต่ในโรงเรียน มีโอกาสไปพบปะพูดคุยกับคนในชุมชน โดยเฉพาะเรื่องราวเกี่ยวกับความรักความผูกพันของแต่ละครอบครัวในชุมชนที่มีต่อในหลวง คุณตาคุณยายบางคนถึงกับบอกเล่าถึงในหลวงทั้งน้ำตา
"ผมซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก ซึ่งถือได้ว่าผมมีโอกาสที่ดีที่ได้ไปถ่ายรูปพระองค์ท่าน มันทำให้ผมภูมิใจมากที่สุด ถึงแม้ผมจะไม่สามารถมองเห็นท่านด้วยสายตา แต่ผมก็สามารถใช้หัวใจสัมผัสได้ แค่นี้ผมก็มีความสุขมากๆ แล้ว"
[นายบดินทร์ แก้วหลวง (หนุ่ม) นักเรียนตาบอด]
นี่แหละความสุขในแบบของพวกเขา...
ระหว่างที่ฉันเดินชมนิทรรศการ ฉันได้มีโอกาสพูดคุยกับน้องๆ คนตาบอดเล็กน้อย และแอบสังเกตการณ์เวลาที่พวกเขาถ่ายภาพ...
รอยยิ้มแห่งความสุขเหล่านั้นทำให้หัวใจของฉันสดใสและแช่มชื่นอย่างบอกไม่ถูก
ฉันรู้สึกว่า พระเจ้าสร้างพวกเขา เพื่อเติม "น้ำมันตะเกียงแห่งชีวิต" ให้กับผู้คน
พวกเขาคือแสงสว่าง...ไม่ใช่ความมืด...
รอยยิ้มของพวกเขา ทำให้ฉันรู้สึกขอบคุณการมีชีวิต...
ขอบคุณนะ :)
 |
| ถ่ายโดย นพชัย (นักเรียนตาบอด) |
 |
| ถ่ายโดย นพชัย (นักเรียนตาบอด) |
 |
| selfie โดย ปาวินท์ (นักเรียนตาบอด) |
 |
| นักเรียนตาบอดกำลังถ่ายภาพ |
 |
| ถ่ายโดย ดญ.ศศิธร กรอกกระโทก (นักเรียนตาบอด) |
ป.ล. นิทรรศการภาพถ่าย "๙ ปิดตา เปิดใจ ให้โอกาส: ผลงานถ่ายภาพของนักเรียนในโลกมืด" หัวข้อ "รูปที่มีทุกบ้าน" จะจัดถึงวันที่ 13 ธ.ค.นี้ ที่หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร (BACC) นะคะ ^^
สนใจรายละเอียดเพิ่มเติม ติดต่อเฟซบุ๊ก "สอนคนตาบอดให้ถ่ายภาพ" และแฟนเพจ "๙ ปิดตา เปิดใจ ให้โอกาส ผลงานภาพถ่ายของนักเรียนในโลกมืด" ค่ะ
Blogger: http://tenravipan.blogspot.com/
Twitter: https://twitter.com/tenravipan
Google+: https://plus.google.com/109907586945597973785
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น