โอบอุ้มเด็กน้อยในตัวเรา

ช่วง 2-3 วันมานี้เป็นช่วงที่เผชิญกับความสั่นไหวภายในตัวเองอย่างหนัก...

การพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้สั่นไหว ทำให้ฉันถึงกับไม่อยากกินอะไร ไม่อยากทำอะไร เอาแต่นอนลูกเดียว

น่าแปลกนะ การพยายามที่จะเอาตัวเองกลับมาสู่ "ปัจจุบันขณะ" กลับทำให้ฉันเหนื่อยล้าถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่มันน่าจะส่งผลดี

ฉันทำอะไรผิดไปหรือเปล่า? สันนิษฐานเบื้องต้นว่าฉัน “พยายาม” มากเกินไป

เมื่อวานนี้ได้มีโอกาสไปปฏิบัติธรรมที่สังฆะของหมู่บ้านพลัมใกล้บ้าน

หลังเลิกสังฆะ ฉันก็ไปกินข้าวเพื่อนๆ ที่สนิทกันในสังฆะเช่นเคย

แม้จะคุยกันหัวข้ออื่น แต่ก็มีรุ่นพี่ท่านหนึ่งให้คำแนะนำมา

ซึ่งมันอยู่ในหนังสือ “กลัว” (Fear) ของหลวงปู่ติช นัท ฮันห์

เป็น 1 ในหนังสือเล่มที่ฉันชอบมาก

วันนี้ เลยถือโอกาสหยิบขึ้นมาดูใหม่

และภาวนาตามที่หลวงปู่สอนไว้ในหนังสือ

“หายใจเข้า ฉันเห็นตัวฉันเองเป็นเด็กอายุห้าขวบหายใจออก ฉันยิ้มให้เด็กห้าขวบคนนั้น”

น้ำตาฉันไหลพราก ฉันได้เข้าใจว่า ที่ผ่านมา ฉันไม่เมตตาตัวเองเอาเสียเลย บังคับให้ตัวเองทำนั่นทำนี่ตลอดเวลา และบางครั้งก็เกินกำลังความสามารถที่เด็กน้อยในตัวจะทนไหว จนส่งผลกระทบถึงสุขภาพร่างกายของฉันในตอนนี้

เด็กน้อยในตัวฉันต้องการความรักอย่างมาก และคนแรกที่จะให้ได้ก็คือตัวฉันเอง

แม้บางครั้งเด็กน้อยในตัวจะโยเยไม่น่ารัก เต็มไปด้วยความโกรธ ความเศร้า ความกลัว

ฉันไม่อาจผลักไสมัน แต่ต้องโอบอุ้มด้วยความรักและ “สติ”

วันนี้เอาแค่นี้ก่อนแล้วกัน...

FB Fanpage: https://www.facebook.com/tenravipanblog/
Blogger: http://tenravipan.blogspot.com/
Twitter: https://twitter.com/tenravipan
Google+: https://plus.google.com/109907586945597973785