บันทึกการสังเกตตัวเอง: นพลักษณ์กับการปฏิบัติธรรม วันที่ 6 (10 ธ.ค. 2015)

เช้าวันที่ 6 ฉันเห็นจิตที่มันแส่ส่ายมากๆ ฟุ้งซ่านเอามากๆ คิดถึงเรื่องอะไรมากมายทั้งที่เป็นความจริงและจินตนาการ แต่จำอะไรแทบไม่ได้เลย

อาจารย์นำภาวนาว่า "ช่วงเช้าเป็นช่วงที่สดชื่น จิตใจไม่วุ่นวาย..." ฉันเถียงอาจารย์ในสมาธิทันที "ตอนเช้านี่แหละที่จิตฉันวุ่นวายที่สุด!!"

ตอนกลางคืนกลับเป็นช่วงที่ฉันทำสมาธิได้ดีที่สุด ด้วยความมืด ด้วยอากาศ บรรยากาศ และสภาพแวดล้อมอื่นๆ ทั้งหมดช่วยให้จิตฉันสงบลงมาก

อันนี้คงขึ้นกับ "นาฬิกาชีวิต" ของแต่ละคนที่ต่างกัน...

อย่างไรก็ดี เวลาที่ฉันฟุ้งซ่านหรือจิตใจวุ่นวายเอามากๆ ฉันจะพยายามบอกให้ตัวเองยอมรับกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในหัว รวมถึงทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจด้วย

แต่มันยังเป็น "ต้อง" ยอมรับอยู่ ทำให้ข้างในรู้สึกเหนื่อยเอามากๆ

ประเด็นเรื่อง "ต้อง" เป็นประเด็นที่อาจารย์ให้ความสำคัญมากในเคสของฉัน ตั้งแต่วันแรกที่เข้าห้องสอบอารมณ์ (6 ธ.ค.) ก็จะถูกเตือนบ่อยๆ

แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะวิ่งไปที่ "ไม่ต้อง" แทน
เพราะมันก็คือ "ต้อง" แบบหนึ่งเหมือนกัน

จริงๆ แล้วอารมณ์ความรู้สึกหลายอย่างที่ "ไม่มีสาเหตุ" ที่ไหลเข้ามาในตัวฉันบ่อยครั้ง ไม่ว่าจะเป็นความตื่นเต้น ความเศร้า ความหงุดหงิด ฉันสันิษฐานว่ามันคือ "อนุสัย" ในตัวฉัน คือความเคยชินในสันดาน เช่น ปมความเจ็บปวด ความรีบเร่ง การเคยชินกับการต้องเข้าไปจัดการทันที เหมือนที่ฉันอยากจะเข้าไปจัดการอารมณ์ตัวเองในสมาธิให้หายไป

ฉันถามตัวเองว่า "ไม่จัดการได้ไหม"

คำถามนี้ ทำให้ฉันมองอารมณ์เหล่านั้นโดยไม่ตัดสิน ด้วยความเข้าใจว่ามันมาจากไหน และรู้สึกเมตตาตัวเองมากขึ้น <3 :)

พระอาทิตย์ตกดิน วันที่ 10 ธ.ค 2015

FB Fanpage: https://www.facebook.com/tenravipanblog/
Blogger: http://tenravipan.blogspot.com/
Twitter: https://twitter.com/tenravipan
Google+: https://plus.google.com/109907586945597973785